Op haar vijftiende verliet Malala haar thuisland Pakistan verlaten nadat ze werd neergeschoten door de Taliban. Iedereen vreesde voor haar leven, maar ze herstelde en ontving als jongste winnaar ooit de Nobelprijs voor de vrede. In ‘Wij zijn gevlucht’ vertelt ze over haar ervaringen als vluchteling, en deelt daarbij verhalen van andere jonge vrouwen die ze tijdens haar reizen heeft ontmoet.
‘Ik heb dit boek geschreven omdat zoveel mensen niet lijken te snappen dat vluchtelingen gewone mensen zijn. Ze hebben alles achter zich gelaten, omdat ze moesten kiezen tussen leven en dood. En ze kozen voor het leven’.
Wat is vrede? In 2020 vieren we in Nederland 75 jaar bevrijding. Maar wat is dat eigenlijk en hoe voelt dat? Malala, het meisje dat vluchtte voor de terreur van de taliban, omschrijft dit heel mooi:
‘Ik voel de vrede in alles om ons heen: in de bomen die zachtjes heen en weer wiegen in de wind, in het geluid van de auto’s die komen en gaan, in het gelach van een kind, in het beeld van een meisje en een jongen die aarzelend elkaars hand vasthouden (…). Maar ik voel de vrede ook in mijn botten. Ik dank Allah voor alles, voor het feit dat ik nog lees, dat ik veilig ben, dat mijn familie veilig is.
Het blijft me verbazen dat mensen vrede als iets vanzelfsprekends kunnen beschouwen.
Ik ben er elke dag dankbaar voor. Niet iedereen kent vrede. (…) Miljoenen mannen, vrouwen en kinderen, zijn elke dag weer getuige van oorlogen. Hun realiteit is geweld, huizen die vernietigd worden, onschuldige levens die verloren gaan. En de enige manier waarop ze zichzelf kunnen beschermen, is vertrekken. Ervoor ‘kiezen om te vluchten. Maar dat is is niet echt een keuze.
Malala vertelt in dit boek hoe zij met haar familie in de Swatvallei in Pakistan leefde en hoe de Taliban daar steeds meer terrein won. Hoe zij en haar vader zich ervoor bleven inzetten om juist meisjes naar school te laten gaan. Totdat Malala beschoten werd door de Taliban. Waarom? Omdat ze naar school ging. Ze werd wakker (kwam bij) in een ziekenhuisbed in Engeland.
In dit boek vertelt ze verhalen van elf andere meisjes/vrouwen die ook te maken kregen met oorlogen, conflicten, dreigingen, waardoor ze gedwongen werden hun vertrouwde thuis, hun land te verlaten. Om hun leven te redden. Ze hadden geen andere keus.
Vluchtelingen kiezen voor het leven.
Zaynab, gevlucht uit Jemen, kreeg een visum voor de VS, en is er vastberaden bezig om iets van haar (nieuwe) leven te maken. Helaas had haar zusje Sabreen minder geluk. Zij heeft nog steeds geen papieren, zodat haar kind als vluchteling geboren is. Maar Zaynab wil ‘groots dromen’ voor haar zusje.
Muzoon uit Syrië moedigde in het vluchtelingenkamp in Jordanië meisjes aan om een opleiding te volgen en niet uitgehuwelijkt te worden. ‘Jij en ik, wij kunnen het domino-effect zijn’, als wij naar school gaan, zullen de anderen volgen’.
Najla is een Jezidi-meisje. Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt, zoekt ze altijd naar hoop. ‘Ik wil niet dat andere meisjes hetzelfde overkomt als wat mij is overkomen. Niet iedereen kan zo hard vechten als ik’.
Malala laat in de verhalen van de andere meisjes zien, hoe je leven er anders uit kan zien als je ervoor vecht, als je doorzet, als je hoop houdt, als je hard werkt. Prachtige voorbeelden van vrouwen die een voorbeeld voor ons allemaal kunnen zijn. Lees de verhalen van Maria uit Colombia, Analisa uit Guatemala, Marie Claire uit Congo, Jennifer uit Pennsylvania, Ajida uit Myanmar, Farah uit Uganda. Malala sluit haar boek af met te vertellen hoe het nu met de 11 vrouwen gaat.
Als je 75 jaar bevrijding viert, denk dan ook eens aan de 68,5 miljoen vluchtelingen en ontheemden in deze wereld.
AP