Noa schaamt zich vreselijk voor haar moeder, die aan ‘verzamelwoede’ lijdt. Met brandende ogen kijkt ze naar de stapel lelijke, bruine dozen. Gaat ma morgen nog meer in haar kamer dumpen? Vandaag pockets, morgen speelgoed, overmorgen kommetjes van aardewerk of Engelse theekopjes?
Noa woont alleen met haar moeder. Helaas heeft haar moeder een groot probleem, ‘koopziekte’, ‘verzamelwoede’. Hun huis staat vol met dozen vol speelgoed, boeken, kleding, keukenspullen en in de tuin staat een verzameling tuinkabouters. Noa vindt het vreselijk, maar kan haar moeder niet stoppen. Het gaat maar door. Zelfs zo erg dat de bananendozen in haar eigen kamer opgestapeld worden en even later is het zelfs zover dat er een caravan voor Noa komt, zodat haar kamer en het huis verder gevuld kunnen worden met haar moeders verzameling.
Omdat ze zich schaamt voor haar moeder, durft ze nooit iemand mee naar huis te nemen, wil ze niet opgehaald en niet thuisgebracht worden. Hierdoor moet ze haar stille liefde Nick van school wel op afstand houden, omdat ze niet wil dat hij de troep in huis ziet. Nick probeert het wel steeds, maar tot overmaat van ramp komt ook zijn zus er tussen met een leugen, waardoor Noa niet meer met hem verder wil en de leugen in het midden laat. Ook Linn, een vriendin van school, krijgt moeilijk toenadering. Noa is eenzaam en verdrietig en wordt ziek.
Ondertussen stapelen de problemen zich op. Een overbuurman stuurt een dreigbrief vanwege alle rommel. Moeder gaat door met kopen. Noa ziet dat haar moeder wel van haar houdt, maar dat haar ‘probleem’ sterker is. Ze kan er niet meer stoppen. Een familielid komt aan de deur, maar loopt ook weer weg. Als Noa ziet dat haar moeder haar naar de caravan stuurt, maar de ‘tuinkabouters’ binnenlaat, vindt ze het genoeg. Ze stapt op de trein naar haar opa en oma. Ondertussen escaleert het bij haar moeder thuis.
In ‘Nick en ik’ ontdek je wat voor problemen er kunnen ontstaan door ‘verzamelwoede’, schaamte, slepende problemen in de familie. Noa, Nick en Linn zijn geloofwaardige personages die zich ontwikkelen met ups en downs.
Aritha Vermeulen schreef een goed geschreven, geloofwaardig verhaal over een serieus probleem, waarbij ze de psychische ontwikkeling van moeder, Noa en hun relatie tot elkaar niet vergat. Noa studeert hard, zodat ze na de middelbare school op kamers kan, ver weg. Ook de verschillende rollen van de omgeving zijn geloofwaardig: de buurman die zich ergert, de buurvrouw die oog heeft voor de situatie en wil helpen en waar Noa ontdekt dat ze ook ‘iets’ verzamelt. Linn is meer de engel in het verhaal, die zich opoffert, ziet dat Nick voor Noa gaat en niet voor haar, en die ‘vriendin’ wil zijn. Ook de reden dat een van de oma’s toenadering zoekt, zijn herkenbaar en voorstelbaar.
Noa moet haar weg verder zien te vinden. Ze leert van haar oma dat ze open en eerlijk moet zijn. ‘Dat zal je opluchten en het is goed voor je vriendschap’. Nu kan Noa gewoon zeggen hoe ze zich voelt en komt er opening ‘Ik zou je alles willen vertellen, maar …ik schaam me zo’. Er komt een opening en hoop voor de hele situatie en het verhaal eindigt ‘eind goed, al goed’ inclusief ‘Nick en ik’, zoals de titels al aangaf.
Vlotte paperback, met een inlevend verhaal voor meiden van 14+.
AP
Koop dit boek bij de plaatselijke (christelijke) boekhandel
of