Mistig spel

Mistig spel is het 10e deel van de mooie serie ‘Vervolgde Kerk’, van De Banier in samenwerking met Open Doors. In dit deel leven we mee met de 10-jarige Anh in Vietnam. Lees ook de andere delen en leef mee en bidt voor vervolgde christenen.

Anh woont met haar vader en broertje bij haar oma in huis. Oma is boeddhist, terwijl vader, Anh en haar broertje christen zijn. Anh is een slim meisje dat graag juf wil worden. Maar als je christen bent in Vietnam, heb je minder kans op een baan en nauwelijks kansen op school. Daarom is het heel bijzonder voor Anh dat ze toch naar een school in de stad mag gaan, ze wordt zelfs in de topklas geplaatst. Anh probeert te wennen op haar nieuwe plekje, maar… als ze haar geloof moet verloochenen doet ze dat niet. Een schoolvriendin vertelt haar wat ze op de gang van school heeft gehoord. Anh ontdekt dat er met haar gespeeld wordt. Wat zijn ze met haar van plan?

In haar eigen dorpje heeft Anh ook een heel eigen rol. Als haar vriendin een ongeluk krijgt, bidt zij voor haar. Ze laat aan hen merken God zorgt. Ook anderen merken dat. Wat is Gods bedoeling met Anh? Anh ontdekt dat God altijd bij haar was.

Arna van Deelen vertelt een mooi inlevend verhaal over een meisje in Vietnam, een communistisch land waar je moet doen wat de regering van je verlangt. Een land dat geen christenen tolereert en er – zoals bij Anh  – een ‘mistig spel’ mee speelt. Daarom is dit verhaal van Anh nog steeds actueel (Open Doors) en hebben christenen het nog steeds erg zwaar in Vietnam (SDOK).

Een mooie serie met vaak ontroerende verhalen, waarin je meeleeft met een jongen/meisje uit een land, waarin christenen het moeilijk hebben. De eerdere delen speelden in Nigeria, Afghanistan, Noord-Korea, Irak, Egypte, Iran, Pakistan, India en Syrië.

Voor jongens en meisjes 10+.

AP

 

 

 

Koop dit boek bij de plaatselijke boekhandel

of BESTEL ONLINE

 

 

Boekgegevens

Titel:

Mistig spel

Jaar van uitgave:

2017
2017

Aantal pagina’s:

152
152

Uitgeverij:

De Banier
De Banier

Prijs:

9.95
9.95

Deel deze recensie