Wanneer Romy’s ouders in de meivakantie bedenken om naar Frankrijk te rijden en daar huizen te bekijken, gaat Romy naar opa in Haren. Ze wil niet weg uit Amsterdam, en wil niets te maken hebben met deze verhuisplannen. Van begin af aan volgen een heleboel avonturen elkaar op. Romy maakt voor het eerst zelfstandig een treinreis, waar ze zin in heeft maar wat toch ook best spannend blijkt. Dankzij haar smartphone kan ze gelukkig contact houden met haar familie en beste vriendin Meryem. Bij aankomst in Groningen blijkt opa’s gezondheid achteruit te gaan, en de logeerpartij wordt niet zoals vroeger. Gelukkig is daar Stef, de buurjongen van opa, met zijn homoseksuele vaders die regelmatig bijspringen.
Het boek is beschreven vanuit de ik-vorm, als ware het Romy die haar eerste boek schrijft. Dit is mogelijk de reden dat de auteur heeft besloten om niet altijd even realistisch te zijn, en regelmatig een tikkeltje te overdreven. Daarbij is Romy direct, en niet altijd even respectvol richting volwassenen. Het boek heeft een positieve insteek: met humor en optimistische, oplossingsgerichte gedachten. Romy houdt een rampenplan bij, en middels een rampenplan, afgedrukt op de binnenzijde van de kaft, kunnen lezers dit ook doen: je kunt zo je probleem (‘ramp’) beschrijven, maar ook een mogelijke oplossing daarvoor. Romy’s problemen hebben o.a. te maken met de verhuisplannen van haar ouders, opa’s gezondheid en liefdesverdriet.

Dit wordt het ergste jaar van mijn leven is het eerste deel in de meidenserie Romy’s rampenplan.