Na ‘Op reis’, ‘Zoektocht’ en ‘Terug’ komt Aaron Becker met ‘Een steen voor Sacha’ opnieuw met een bijzonder woordloos prentenboek waarin we een glanzende steen volgen die een lange reis heeft gemaakt, voordat een meisje deze vindt. Een verhaal om in te verdwalen, waarin je door de tijd en de wereld trekt. Een boek zonder tekst: maar de prachtige tekeningen spreken boekdelen. Laat je meenemen in ‘Een steen voor Sacha’:

Het verhaal begint al op de voorkant. Een meisje houdt een steen vast met een goudkleurige gloed. Dat trekt meteen de aandacht. Zou dat echt goud zijn? Hoe komt ze aan die steen?

Ik vraag aan Iris (7 jr.) of ze samen met mij dit boek zonder tekst wil ‘lezen’. ‘Een boek zonder tekst? Is dat niet saai?’ is haar reactie. ‘Zullen we gewoon eens kijken?’ vraag ik. Dat is goed.

Op de titelpagina staat een meisje. Ze houdt een hond vast. Het is duidelijk dat ze veel houdt van het dier. Op de volgende pagina plukt het meisje bloemen. Dan rent ze ergens naartoe. Haar vader zit geknield voor een gat in de grond en houdt iets vast. Het is gewikkeld in een deken met hondenpootjes erop.

‘Ik denk dat er iemand dood is gegaan,’ zegt Iris. Dan ziet ze de hondenpootjes op de deken. ‘Oh nee, haar hond is dood, wat zielig!’

De ingetogen kleuren en donkere achtergrond geven je meteen het gevoel dat er iets ergs aan de hand is. Het verdriet spat van de tekeningen af.

Iris zit nu helemaal in het verhaal en bladert snel verder. Het meisje gaat op vakantie met haar ouders en broertje. Op het strand ziet ze een meisje spelen met haar hond. ‘Nu denkt ze zeker aan haar eigen hond. Ze zal hem wel heel erg missen,’ zegt Iris. ‘Ja, dat denk ik ook,’ antwoord ik.

Dan krijgt het verhaal een wending. We worden opeens meegenomen op een reis door de tijd. 28 pagina’s lang volgen we een stuk gesteente. Is het goud? De steen duikt overal op en wordt gebruikt voor prachtige standbeelden. Elke keer zorgt een oorlog ervoor dat de steen ergens anders terechtkomt. De steen wordt steeds kleiner. Uiteindelijk ligt het kleine steentje in de zee.

Dan komt het meisje weer in beeld. Haar hand reikt naar een steen in het water. ‘Dat is die steen!’ roept Iris. We bladeren verder. ‘Misschien legt ze die steen wel op het graf van haar hond,’ mijmert ze. En dat is precies wat er gebeurt! De cirkel is rond…

Bijzonder om te ervaren hoe het verhaal gaat leven in je hoofd, ook al staat er geen enkele tekst. De tekeningen spreken voor zich, zeggen meer dan duizend woorden.

Het is een prachtig verhaal, waar je wel meteen de aandacht bij moet hebben, anders mis je de rode draad. En wie heet nou Sacha: het meisje of de hond? Daar zijn we niet achter gekomen.

HK

Bekijk deze trailer van het laatstverschenen woordloze prentenboek van Aaron Becker bij Aldo Manuzio.