Een hondenleven: een ontroerend verhaal dat je liefst in een keer achter elkaar uitleest. Mos, de hond vertelt zijn verhaal in dit boek. Hoe hij gelukkig opgroeide in een gezin met de kinderen Janinka en Mirek. Door een bomaanslag op hun huis verandert alles. Mos raakt zijn huis en zijn huisgenoten kwijt. Dit is het verhaal van zijn zoektocht naar Janinka en Mirek.

‘Op een kille ochtend liep ik langs de rivier om wat warmte van de zon op te vangen. Opeens rook het een beetje naar Janinka, heel lichtjes, een vleugje maar.’  Zo begint én eindigt dit prachtige zintuiglijk vertelde verhaal over Mos, die verlangt naar de kinderen en steeds iets van hen hoopt te ruiken. In dit boek volg je de reuk-(zoek-)tocht van Mos. Tussen de regels door ontdek je wat de hond beleeft: hij weet niet wat mensen weten en begrijpt niet alles wat hij ziet. Heel bijzonder is het om te lezen hoe een hond observeert en mensen beschrijft.

‘Het was maar een zweempje dat daar in de lucht hing. Het dwarrelde rond als een pluisje van een paardenbloem of een plukje kattenhaar dat door de wind wordt meegenomen’.

De liefde van Mos voor de kinderen blijkt uit alles. Hij mist hun geuren, hun gekietel, het rennen door het huis. Hij maakt er lijstjes van.  ‘Dingen die ik fijn vond’. In de fietsmand zitten en de bomen en wolken voorbij zien trekken’. (…) Op de trappers van Janinka’s fiets kauwen. Mijn naam horen roepen. (…)’

Mos verstopt zich eerst in een treinwagon, waar hij samen is met vier andere honden die hij Prikkel, Viezepies, Treintje en Steegje en Munt noemt. ‘We waren alle vijf zo mager als een lat, vel over been en onze ogen puilden uit van de honger. We keken elkaar zo hongerig aan dat we bang voor elkaar werden’.

De honden proberen te overleven, waarbij er telkens een achterblijft. ‘Viezepies bleef roerloos liggen. Hij was vast heel erg bang. We hebben hem nooit meer teruggezien.’ Steeds verder en verder komen de honden op hun vlucht en steeds hoopt Mos op de geur van zijn baasjes. Uiteindelijk komen Mos en Munt bij Pavel terecht. Mos zoekt nog steeds, hij wordt er moedeloos van. Helaas begrijpt Pavel niet waarom hij steeds blaft als hij een van de kinderen denkt te ruiken. ‘…voelde ik me juist veel ongelukkiger. M’n oren hingen er ‘s avonds bij als de bladeren van een plant die niemand water geeft. Ik geloof dat Munt de enige was die me begreep.’

Een werkelijk prachtige verteld klassiek verhaal over verlies, verdriet, rouw, zoeken, herinneringen, overleven, oorlog, verteld vanuit de belevenis van een hond. Het boek is uit het Spaans vertaald. De beschreven oorlog is vermoedelijk de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939).

Voor ervaren lezers vanaf 9-10 jaar, die van dieren houden.

AP