“Dagboek van mij, Lizzy. Om gevoelens op te schrijven, was het idee. Eigenlijk was ik het niet van plan te doen, maar het is toch wel fijn. Over Laura, mijn zus. En die akelige ziekte van haar. Ik hou van mijn zus, maar tegelijk…dat dus. Volgende keer meer.”
Lizzy schrijft in haar dagboek. Dit moest van de ‘praatjuf’. Lizzy vindt het zelf eigenlijk niet nodig en in het begin ook stom. Maar uiteindelijk toch wel fijn. Waarom moest ze in het dagboek schrijven? Omdat de volwassenen om haar heen dat een goed idee vonden! De juf, de praatjuf in het ziekenhuis en haar moeder. Lizzie vindt dat het goed met haar gaat, maar de lezer komt er achter dat dit soms niet het geval is.
“Ik schreeuwde (ja echt) dat niks meer gewoon is. Dat ik niet eens meer weet wat gewoon is. Dat alles door Laura komt. Háár schuld! Toen moest ik huilen, heel hard. Ik kon er niks aan doen. Ik was… Ja, wat was ik eigenlijk? Boos. Verdrietig. Eenzaam. In de steek gelaten. Door mijn grote zus.”
Jolanda Dijkmeijer schreef een boek voor kinderen in de bovenbouw over hoe het voelt om een zus (of ander familielid) te hebben die ernstig ziek is. Laura, Lizzy’s zus, heeft anorexia. Zij is opgenomen in het ziekenhuis, ze mag halverwege het boek eventjes naar huis en aan het eind komt ze weer thuis wonen.
Het boek is geschreven in dagboek vorm. Dat is even wennen, maar al snel wil je weten wat er gaat gebeuren en leef je mee met Lizzy. Lizzy zit in groep zeven en verteld over haar dagelijks leven, wat ze op school mee maakt, over de poes die kleintjes krijgt, over haar verjaardag en haar beste vriendin Tessa. Deze luchtige stukjes worden afgewisseld met zwaardere dagboekstukjes. Over Laura, haar zus, wat ze gedaan heeft, waar ze nu is, wat Lizzy doet om mee te leven en het gaat ook heel eerlijk over Lizzy’s emoties en de dingen die ze niet leuk vindt; dat het altijd over haar zus gaat, dat door haar het leven veranderd is en dat ze twijfels en vragen heeft naar God toe. Mooi en eerlijk dat hier ook ruimte voor is in het boek.
“Ik heb oma verteld dat ik soms boos ben op God. Dat begrijp ik, zei ze. Koning David was soms ook boos omdat hij niets van God begreep. Staat in de Psalmen. Dat wist ik niet. Oma vertelde ook dat koning David altijd bleef vertrouwen op de Heere God, hoe boos hij soms ook was. En dat ook wij Hem mogen en kunnen vertrouwen. Zelfs als het in ons leven niet gaat zoals wij het graag willen.”
Zo komt het geloof vaker voor in het boek. Er wordt geschreven over de kerkdienst en mensen die Lizzy daar ontmoet. Over dat de dominee niet alleen vraagt naar haar zus maar ook hoe het met Lizzy gaat. Een klasgenootje wil graag psalm 23 gebruiken bij een schoolopdracht. Heel natuurlijk is het geloof erdoor heen verweven. Het is een onderdeel van Lizzy’s leven.
Het boek is geïllustreerd door Linda Heijnekamp. Fijne en vrolijke pentekeningen sieren het dagboek, waardoor het boek nog meer gaat leven. Het taalgebruik is direct en in de ik-vorm en op de manier waarop 10-jarigen praten.
Als iemand die ook een ernstig zieke zus heeft herkende ik veel emoties en situaties in het boek. Hierdoor kan het boek ook best confronterend zijn. Dat is niet per se erg, het kan ook een sterk punt zijn. Ouders zouden dit boek kunnen gebruiken als hulp bij het verwerken bij de andere kinderen in het gezin. Zo worden de emoties die je voelt bij een ziek familielid bespreekbaar. Hoe mooi zou het zijn als ouders mee lezen met hun kinderen en dit boek samen bespreken. “Voel jij dit ook? Ben jij ook wel eens zo bang of boos? Wil je graag op bezoek of dat ze weer thuis komt wonen?”
Niet alleen spreekt Lizzy open over haar gevoel (boos, verdrietig, bang, schuldig), maar er wordt ook verteld hoe ze er mee om gaat.
“Iedere dag is er namelijk minstens één sterretje dat schittert. Soms een kleintje, soms een wat grotere. Lichtpuntjes. Ik moet opeens denken aan de echte sterren die God gemaakt heeft. Zonder Hem zouden ze er niet zijn. Zou God ook Laura’s sterretjes maken? Pfff, wat een moeilijke dingen om over na te denken. (…) P.S. Ik geloof dat Laura’s sterretjes van God zijn. Ik ga bidden om nog véél meer sterretjes.”
De doelgroep is 10 jaar en ouder. Dit boek is niet zomaar een kinderboek. Het is ook te gebruiken door hulpverleners zoals de ‘praatjuf’ in het boek, maar ook bij het kinderpastoraat in de kerk en in gezinnen. Ook in klassen zou het behandeld kunnen worden, zeker als er kinderen in de klas zitten die een zieke broer of zus hebben.
Ik ben blij dat Jolanda Dijkmeijer dit boek geschreven heeft.
TvD