‘Het was op een dag, een mooie dag in het voorjaar. Alles groeide en bloeide. De bomen kregen weer blaadjes, maar de zieke Michael verloor zijn haren. Hij keek in de spiegel en zei: ‘Kijk mam, ik lijk wel een omgekeerde boom’. Deze opmerking was het idee achter ‘De kale boom’.

In het bos was het lente. De zon, dieren lieten zich weer zien, bomen kregen weer blaadjes. Allemaal? Nee, een boom in het bos voelde zich niet zo lekker. Beuk krijgt geen blaadjes, maar verliest ze juist. Er vallen er steeds meer op de grond. De familie Eekhoorn in de boom vindt het maar raar. Maar Beuk kan er niks aan doen.

In de zomer is Beuk nog steeds helemaal kaal. De familie Eekhoorn is verhuisd naar een andere boom, een die wel bladeren heeft. Beuk voelt zich eenzaam, verdrietig en ‘s nachts heeft hij het koud. Meisje Eekhoorn bedenkt een plan!

Iedereen geeft iets. Een veer, plukjes wol, vel van de slang, draden van de spinnen. Het worden slingers van blaadjes, bloemen, …Beuk mag niet kijken, het is een verrassing. Dan ziet hij het. Hij ziet er prachtig uit.

In de herfst worden alle bomen kaal. Behalve een. Beuk verliest niks. Hij is nog steeds even mooi versierd. Met vuurvliegjes op zijn takken lijkt hij wel een kerstboom.

Maar als het weer lente wordt, heeft Beuk jeuk. Jeuk aan zijn tak. Wat is dat? Een blaadje!

Wat denk je… laat Beuk de versiering zitten of haalt hij het er af?

Een bijzonder prentenboek over een bijzonder teer onderwerp. Wat mooi bedacht, wat troostend voor alle kinderen die ziek worden en daardoor hun haar kwijtraken. Aan de seizoenen zie je dat het tijd kost, zo lang ziek zijn. Maar er is hoop…

Dit boek zou een plekje moeten hebben in kinderziekenhuizen en Ronald McDonaldhuizen, bij kinderen met kanker.

AP