Hoewel het al zoveel jaren na de Tweede Wereldoorlog is, duiken er nog steeds verhalen op van mensen die erbij waren. In dit verhaal komen we heel dichtbij in de waargebeurde belevenissen van Walter.
Als Walter vijf en half (1937) is, vlucht hij met zijn ouders en zusje uit Zwickau, weg van de nazi’s, naar Nederland. Daar zijn ze drie jaar veilig en wonen in Den Haag. Omdat ze Joods zijn volgt er – als de WOII ook in Nederland uitbreekt – een jarenlange vluchttocht door Nederland, langs allerlei opvang- en onderduikadressen. Jaren in angst en op de vlucht zijn, eist zijn tol. En dat is ook de reden waarom het verhaal van Walter zolang niet verteld bleef. Een van de vele onderduikadressen was het ‘Verscholen Dorp’ op de Veluwe. Op veel adressen heeft hij weer een vriend, of iemand waar hij mee kan spelen of iets van kan leren. De titel komt van het moment, waarin Walter ‘In de schaduw naast het Verscholen Dorp’ staat en de Duitsers hen overvielen. Daardoor kan hij hard wegrennen…
In dit boek schrijft ‘Walter’ aan zijn kleindochter Jenny wat er allemaal gebeurd is. Hij weet nog heel veel, omdat hij in die tijd brieven aan zijn oma schreef, die allemaal bewaard zijn gebleven. Het is een mooi, ontroerend heel persoonlijk tijdsdocument, waarin je ziet dat hun leven en veiligheid afhankelijk was van zoveel moedige verzetsmensen, boeren, die hun huis en hart open stelden.
Het verhaal wordt aangevuld met foto’s. Je ontdekt in dit boek tegelijk hoe ‘bot’ er ook na de oorlog nog werd omgegaan met Joden. Als Walter – eindelijk weer op school – eens uitleg vraagt bij een wiskundesom zegt de docent ‘Dat zou je moeten weten. Dat hebben we vorig jaar gehad. Waar heb je gezeten?’ ‘Ik zat ondergedoken in een gat in de grond’ riep ik uit.
AP