Anne van Avonlea is het tweede deel over de kleurrijke fantasierijke Anne van het Groene Huis. Ze woont nog steeds bij haar Marilla en is inmiddels juffrouw op de school waar ze zelf ook les heeft gehad.
Het is een heel andere Anne dan in het eerste boek. Daarin was ze vooral de spontane, altijd vrolijke Anne, het speelse kind in het huis van Marilla en Mathew. In dit deel probeert Anne – die natuurlijk nog steeds veel fantasie en dromen heeft – zich verstandig en als een volwassene te gedragen. Was ze in het eerste deel vooral ‘kind in huis’, in dit deel is ze naast Marilla, vooral de mede-volwassene, die zorg draagt voor de tweeling Dora en Davy, probeert ze op school de liefdevolle juf te zijn voor haar ‘kinderen’, is ze vriendin voor veel mensen en probeert ze van Avonlea een ‘mooier’ dorp te maken.
Natuurlijk zal het Anne niet zijn als ze nog steeds gekke dingen meemaakt, zoals wanneer ze door een dak zakt om bij iemand in huis naar een schaal te kijken… Anne zegt er zelf van ‘Avonturen beleven is bij sommigen iets vanzelfsprekends’, (…) ‘Je hebt er aanleg voor, of niet’ (p. 171).
En Anne is nog steeds degene die als geen ander genieten kan van het leven. ‘Toch geloof ik dat de fijnste en heerlijkste dagen niet die dagen zijn waarop er iets schitterends of prachtigs of opwindends gebeurt, maar juist die dagen met eenvoudige , kleine genoegens’. (172). Aan dit soort citaten kun je onder andere ook merken dat dit boek al meer dan 100 jaar geleden geschreven is.
Dit boek laat op een ontwapenende manier zien hoe ‘gezwollen theologisch’ taalgebruik een heel eigen leven gaat leiden in een kinderhoofd. Davy vertelt aan Marilla dat hij niet ‘te goed’ wil zijn, want zijn zondagsschoolleider is ‘echt slecht’. ‘Hij zei dat hij een (…) erbarmelijke zondaar was en dat hij schuldig was aan de ergste ongerechtigheid. Wat heeft hij gedaan dat hij zo slecht is? Iemand vermoord? Collectecenten gestolen? Ik wil het weten’. (p. 185)
Omdat Anne er alles van weet hoe het is om als kind niet begrepen te worden, heeft ze veel begrip voor de streken van de ondeugende Davy. Zusje Dora wordt (nogal zwart-wit) als een over-braaf meisje neergezet. En Marilla kijkt toe hoe ze Davy probeert te ‘temmen’. Er komt een nieuwe jongen, Paul, in Avonlea wonen, die door Anne precies begrepen wordt, ze herkent zijn dromen, fantasie en slimheid en de twee worden dikke maatjes. Door een toeval ontmoet Anne de vrijgezelle Lavender, met wie ze grote vrienden wordt. En natuurlijk weet Anne hoe ze met de vreemde nieuwe buurman Harrison en zijn krijsende papegaai om moet gaan.
Aan het eind van het boek verandert er veel in Avonlea… En als Anne er over nadenkt hoe sommige dingen zijn gelopen ‘Is het niet prachtig als je bedenkt hoe goed alles is afgelopen? Hoe ze weer samen zijn gekomen na al die jaren van scheiding en misverstanden? reageert Gilbert ingetogen ‘Maar zou het niet nog prachtiger geweest zijn als er geen scheiding en geen misverstanden waren geweest? Als ze de hele levensweg hand in hand hadden afgelegd, vol met gedeelde herinneringen?’
Het duurde wel even voor dit verhaal echt op gang kwam, maar dan zit je er ook weer helemaal in. Opnieuw een prachtig verhaal vol levenswijsheden, vol (veel!) personages met bijzondere, irritante en al dan niet prettige eigenschappen, waarin we een heerlijk inkijkje krijgen in het dagelijks leven in een Canadees dorp aan de kust aan het begin van de 20e eeuw. Een verhaal waarin vriendschap, liefde, romantiek, verantwoordelijkheid, zorgen voor, samenwerking, fouten en vergeving samenkomen.
Het blijft bijzonder dat zo’n oud verhaal nog steeds met zoveel plezier gelezen kan worden en ook jonge lezers trekt, ook al is het zolang geleden geschreven.
Voor heel wat uurtjes leesplezier!
AP
Koop dit boek bij de plaatselijke boekhandel